Анын пейзаждык сүрөттөрү, этюдтары кыргыздын жаратылышынын эпикалык мүнөзүн, өңүн жана ошондой эле автордун ой-жүгүртүүсүн баяндайт. Түстөрдүн бири бири менен айкалышып, гармонияда болуусу сүрөтчүнүн жашоого болгон сүйүүсүн көрсөтүп турат. Мындай пейзаждар менен Айтиев дүйнөдө адам жана жаратылыш бир мыйзам, ритмге баш ийерин аныктап, башкалар көрбөгөн сулуулукту даңазалайт. Сүрөтчү пейзаж тартып 70-жылдардын экинчи жарымында көп фигуралык композицияга өткөн.